فلسفۀ تطبیقی؛ پژوهشی تحلیلی-انتقادی از دیدگاه های ماسون اورسل، هانری کربن و ایزوتسو

مارتین هایدگر، در مقالۀ «پرسش از تكنولوژی» اظهار می‌دارد که خطری زیانبارتر از خطر انفجار اتمی بشر را تهدید می‌كند؛ و این خطر عبارت از این است كه آدمی شیوه‌های دیگر تفكر را از یاد برده است و اكثریت جهان با شیوۀ دیگری از تفكر، غیر از تفكر متافیزیک یونانی، كه تمدن غربِ جدید آن را نمایندگی می‌كند، آشنا نیست. فلسفۀ تطبیقی و توجه به شرق و مطالعات حِکمی و فلسفی در بارۀ بودیسم، اسلام، عرفان و تصوف شرقی و مقایسۀ میان اندیشه‌های معنوی شرقی و فلسفه‌های متافیزیکی غربی در صدد است شیوه‌های تفکرِ از یادرفته را دوباره در ذهن و احساس بشر زنده کند. شیفتگان عقلانیت جدید، بر اساس تفسیر خطی از تاریخ و «اصل پیشرفت»، عالَم مدرن را بهترین عالَمی می‌دانند كه بشر می‌توانسته است از آن برخوردار باشد. لیكن، رهروان طریق فلسفۀ تطبیقی «اصل پیشرفت» را كه یكی از مبادی نظری مهم دوران مدرن است، نوعی مغالطه و توهمی بیش نمی‌دانند و می‌كوشند در پرتو بصیرت‌های بنیادین مستتر در سنن نظری شرقی و پیشامدرن روزنه‌هایی را به سوی جهانی تازه بگشایند و با کشف روح مشترک همۀ سنن بزرگ معنوی تاریخی در برابر خشونت روزافزون جهان کنونی راهی به سوی وحدت متعالی انسان در سراسر کرۀ خاک بیابند.