مجموعه شعر

هر بار اگر شکایتی داشته باشی، تحفه‌ی روز را به تو می‌بخشد. و تو هر بار، به دامان او بازخواهی گشت، باز می‌پناهی و وسوسه‌ی دائم‌شدنِ آرمیدگی‌‌ات را پنهان خواهی کرد. شب است این. اگر پای آن نیست که نخوابیدن را معنا کنی، بر عهده‌ی توست. دهان تیره و منجمد او، بی‌هیچ تکان، طلیعه را مسخره می‌کند. می‌شنوی‌اش. چرا؟ چراکه...