اومانیسم و اگزیستانسیالیسم در اندیشه عربی

جنبش احیای فلسفی با گرایش‌های مارکسیستی، پوزیتیویستی و اگزیستانسیالیستی در گردشگاه قرن نوزدهم به قرن بیستم بالیدن گرفت و این تکاپوی فلسفی به جوامع غیراروپایی، همچون جهان عرب، نیز راه یافت و موجب پویایی عرصۀ فلسفیدن در آن جوامع شد. عبدالرحمن بدوی (2002-1917)، فیلسوف معاصر مصری نیز جزء نامدارترین اندیشمندانی است که در شمار متفکران اگزیستانسیالیست قرار می‌گیرد و صاحب تألیفاتی درخور توجه در این حیطه است. وی در محضر بزرگانی چون طه حسین، مصطفی عبدالرزاق، الکساندر کواریه، پروفسور آندره لالاند و پاول کراوس تلمذ کرده، همچنین از نیچه و هایدگر تأثیر پذیرفته است. برخی فلسفه‌پژوهان مصری قائل به این هستند که در دوران معاصر تنها فیلسوف مشرق‌زمین که دانشنامه‌ها و منابع غربی از او یاد کرده‌اند، همانا عبدالرحمن بدوی است. تأکید عبدالرحمن بدوی بر اگزیستانسیالیسم، خاصتاً اگزیستانسیالیسم عربی را، می‌توان چنین تبیین کرد که هر ملتی باید روزی مقدرات خویش را به دست هیچ معماری، غیر از آن کسی که همچون آنان درد را زیسته باشد، محتوم ندانند و مجال را جز به خودشان به هیچ‌کس وامگذارند. چون اگزیستانسیالیسم خواهان آن است که انسان خود تمامی کران‌ها و افق‌ها را به امید وصال به هستی‌شناسی اصیل درنوردد و خویشتن را از نو بیابد.