نگاهی کوتاه به زندگی و اندیشۀ مارتین هایدگر

هایدگر معتقد است انسان موجودی منحصربه‌فرد است که وجودش دارای خصلت گشودگی نسبت به هستی است. اما انسان‌ها از طرف دیگر ممکن است از هستی فاصله بگیرند، خویشتنِ واقعی‌شان را فراموش کنند و در نتیجه انسانیت خود را از خود سلب نمایند. به نظر هایدگر، این وضعیت انسان‌های معاصر است که پرسش‌گریِ اصیل راجع به وجودشان را با پاسخ‌های ازپیش‌آماده‌ای که ایدئولوژی‌ها، رسانه‌های جمعی و فرهنگ تکنولوژیک مدرن برای آنها می‌سازند، جایگزین کرده‌اند. در نتیجه، هایدگر تلاش می‌کند تا برای مردان و زنان امروزی دوباره هستی را تبدیل به یک مسئلهٔ کند. او با واگشایی سنت نیهیلیستی فلسفهٔ غرب که در آن هستی به محاق رفته است، درصدد گشودن افقی برای فهم هستی است. هایدگر با نگاهی به سرآغازِ پیشاسقراطیِ تفکرِ غربی، خواستار آن است تا در پرتو تجربهٔ اولیهٔ یونانی از هستی، راهی به سوی آن بگشاید. وی از این طریق در اندیشۀ عبور از نیهیلیسم و تدارک آغازی نو است.